75-rocznica powołania Armii Krajowej

27 września 1939 roku powołana została Służba Zwycięstwu Polski  jako armia konspiracyjna której celem było  walkę z najeźdźcą do czasu wyzwolenia Polski. Szeregi armii szybko rosły. W listopadzie tego samego roku gen. Władysław Sikorski powołał w miejsce SZP, ściśle tajną organizację wojskową – Związek Walki Zbrojnej, której głównym celem było przygotowanie do walki z okupantami.

14 lutego 1942 r ZWZ przemianowano na Armię Krajową.

Szeregi AK szybko rosły. W połowie 1944 roku Armia Krajowa liczyła ok.400 tys. żołnierzy. Była to największa armia podziemna II wojny światowej. Oprócz walki bieżącej (wywiad , dywersja, sabotaż, akcje odwetowe, akcje samoobrony) AK od początku swego istnienia przygotowywała się do powstania powszechnego.

Gdy stało się jasne, że na ziemie polskie wkroczy Armia Czerwona, dowództwo AK zmieniło koncepcję powstania powszechnego na akcję pod kryptonimem „Burza”. Celem i zadaniem akcji „Burza” była walka z wycofującymi się oddziałami niemieckimi, obrona ludności cywilnej przed wyniszczeniem, obrona ważnych obiektów przed zniszczeniem, wyzwalanie polskich miejscowości, tworzenie własnej administracji, występowanie wobec wkraczającej Armii Czerwonej w roli gospodarza i dalsza wspólna walka aż do pełnego wyzwolenia spod okupacji niemieckiej.

Działania akcji „Burza” trwały od stycznia do jesieni 1944 r. Walka objęła cały obszar przedwojennej Polski.

Także w naszym rejonie i w samych Bratkowicach oddziały AK toczyły walki z Niemcami . Kilkunastu naszych rodaków wówczas zginęło.

Apogeum akcji było Powstanie Warszawskie, które trwało 63 dni, od 1 sierpnia 1944 r. do 2 października i zakończyło się klęską.

Dalsze losy żołnierzy AK były tragiczne. Oddziały i zgrupowania partyzanckie AK były rozbrajane, niemal wszystkich oficerów wywieziono w głąb ZSRR   natomiast podoficerów i szeregowych nie pytając najczęściej o zdanie wcielano do ludowego wojska utworzonego w ZSRR.  Ci, którzy uniknęli takiego losu musieli się ukrywać . NKWD i UB tropiły ich zaciekle. Ujętych stawiano przed sądem wojennym Armii Sowieckiej, które  po procesach stanowiących obrazę prawa z reguły skazywały ich na śmierć.